A نرم کنندهنوعی ماده شیمیایی است که می‌تواند ضرایب اصطکاک استاتیک و دینامیک الیاف را تغییر دهد. هنگامی که ضریب اصطکاک استاتیک اصلاح می‌شود، حس لامسه نرم‌تر می‌شود و امکان حرکت آسان‌تر در سراسر الیاف یا پارچه را فراهم می‌کند. هنگامی که ضریب اصطکاک دینامیک تنظیم می‌شود، ریزساختار بین الیاف، حرکت متقابل را تسهیل می‌کند، به این معنی که الیاف یا پارچه بیشتر مستعد تغییر شکل هستند. احساس ترکیبی این اثرات همان چیزی است که ما به عنوان نرمی درک می‌کنیم.
نرم‌کننده‌ها را می‌توان بر اساس خواص یونی‌شان به چهار نوع کاتیونی، غیر یونی، آنیونی و آمفوتریک طبقه‌بندی کرد.
نرم‌کننده‌های رایج مورد استفاده عبارتند از:
۱. نرم‌کننده‌های بر پایه سیلیکون
این نرم‌کننده‌ها نرمی و لغزش بسیار خوبی ایجاد می‌کنند، اما عیب اصلی آنها هزینه بالای آنهاست که هزینه‌های تولید را افزایش می‌دهد. علاوه بر این، آنها باعث مهاجرت روغن و ایجاد لکه‌های سیلیکونی در حین استفاده می‌شوند که آنها را برای توسعه بلندمدت در چشم‌انداز صنعتی مدرن که به طور فزاینده‌ای رقابتی است، نامناسب می‌کند.
۲. نرم‌کننده‌های نمکی اسید چرب (نرم‌کننده‌های ورقه‌ای)
این مواد عمدتاً از نمک‌های اسید چرب تشکیل شده‌اند و استفاده از آنها نسبتاً آسان است. با این حال، به مقادیر زیادی نیاز دارند که منجر به هزینه‌های بالاتر می‌شود و با تقاضا برای کاهش هزینه‌های کلی و بهبود سودآوری صنعتی همسو نیست.
۳. دی۱۸۲۱
بزرگترین معایب این نوع نرم‌کننده، زیست‌تخریب‌پذیری ضعیف و زرد شدن دائمی آن است. با افزایش آگاهی عمومی و استانداردهای زیست‌محیطی داخلی و بین‌المللی سختگیرانه‌تر، چنین محصولاتی دیگر نمی‌توانند نیازهای توسعه پایدار را برآورده کنند.
۴. نمک‌های آمونیوم استرکواترنری (TEQ-90)
این نرم‌کننده‌ها عملکرد نرم‌کنندگی پایداری ارائه می‌دهند، به حداقل مصرف نیاز دارند و به دلیل زیست‌تخریب‌پذیری عالی خود متمایز هستند. آنها همچنین مزایای متعددی از جمله نرمی، خواص ضد الکتریسیته ساکن، پرزدار بودن، ضد زردی و ضدعفونی‌کنندگی ضدباکتریایی را ارائه می‌دهند. می‌توان گفت که این نوع نرم‌کننده، روند غالب در آینده صنعت نرم‌کننده‌ها را نشان می‌دهد.
زمان ارسال: ۱۷ نوامبر ۲۰۲۵