Γενικά, οι μέθοδοι πρόληψης της διάβρωσης μπορούν να χωριστούν σε δύο κύριες κατηγορίες:
1. Σωστή επιλογή υλικών ανθεκτικών στη διάβρωση και άλλα προληπτικά μέτρα.
2. Επιλογή εύλογων λειτουργιών διεργασίας και δομών εξοπλισμού.
Η αυστηρή τήρηση των κανονισμών διεργασίας στην χημική παραγωγή μπορεί να εξαλείψει τα περιττά φαινόμενα διάβρωσης. Ωστόσο, ακόμη και αν χρησιμοποιούνται υλικά υψηλής ποιότητας, ανθεκτικά στη διάβρωση, οι ακατάλληλες λειτουργικές διαδικασίες μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρή διάβρωση.
1. Ανόργανοι αναστολείς διάβρωσης
Συνήθως, η προσθήκη μιας μικρής ποσότητας αναστολέων διάβρωσης σε ένα διαβρωτικό περιβάλλον μπορεί να επιβραδύνει σημαντικά τη διάβρωση των μετάλλων. Αυτοί οι αναστολείς ταξινομούνται γενικά σε τρεις τύπους: ανόργανοι, οργανικοί και αναστολείς αέριας φάσης, ο καθένας με διαφορετικούς μηχανισμούς.
• Ανοδικοί Αναστολείς (επιβραδύνουν την ανοδική διαδικασία):
Αυτά περιλαμβάνουν οξειδωτικά (χρωμικά, νιτρώδη, ιόντα σιδήρου κ.λπ.) που προάγουν την ανοδική παθητικοποίηση ή ανοδικούς παράγοντες φιλμ (αλκάλια, φωσφορικά, πυριτικά, βενζοϊκά κ.λπ.) που σχηματίζουν προστατευτικές μεμβράνες στην επιφάνεια της ανόδου. Αντιδρούν κυρίως στην ανοδική περιοχή, ενισχύοντας την ανοδική πόλωση. Γενικά, οι ανοδικοί αναστολείς σχηματίζουν μια προστατευτική μεμβράνη στην επιφάνεια της ανόδου, η οποία είναι εξαιρετικά αποτελεσματική αλλά ενέχει κάποιο κίνδυνο - η ανεπαρκής δοσολογία μπορεί να οδηγήσει σε ατελή κάλυψη της μεμβράνης, αφήνοντας μικρές εκτεθειμένες γυμνές μεταλλικές περιοχές με υψηλή πυκνότητα ανοδικού ρεύματος, καθιστώντας πιο πιθανή τη διάβρωση με οπές.
• Καθοδικοί Αναστολείς (δρουν στην καθοδική αντίδραση):
Παραδείγματα περιλαμβάνουν ιόντα ασβεστίου, ψευδαργύρου, μαγνησίου, χαλκού και μαγγανίου, τα οποία αντιδρούν με ιόντα υδροξειδίου που παράγονται στην κάθοδο και σχηματίζουν αδιάλυτα υδροξείδια. Αυτά σχηματίζουν παχιές μεμβράνες στην επιφάνεια της καθόδου, εμποδίζοντας τη διάχυση οξυγόνου και αυξάνοντας την πόλωση της συγκέντρωσης.
• Μικτοί αναστολείς (καταστέλλουν τόσο τις ανοδικές όσο και τις καθοδικές αντιδράσεις):
Αυτά απαιτούν πειραματικό προσδιορισμό της βέλτιστης δοσολογίας.
2. Οργανικοί αναστολείς διάβρωσης
Οι οργανικοί αναστολείς λειτουργούν μέσω προσρόφησης, σχηματίζοντας μια αόρατη, μοριακά παχιά μεμβράνη στην μεταλλική επιφάνεια που ταυτόχρονα καταστέλλει τόσο τις ανοδικές όσο και τις καθοδικές αντιδράσεις (αν και με ποικίλη αποτελεσματικότητα). Οι συνηθισμένοι οργανικοί αναστολείς περιλαμβάνουν ενώσεις που περιέχουν άζωτο, θείο, οξυγόνο και φώσφορο. Οι μηχανισμοί προσρόφησης που χρησιμοποιούν εξαρτώνται από τη μοριακή δομή και μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως εξής:
· Ηλεκτροστατική προσρόφηση
· Χημική προσρόφηση
· Προσρόφηση π-δεσμού (αποκεντρωμένο ηλεκτρόνιο)
Οι οργανικοί αναστολείς χρησιμοποιούνται ευρέως και εξελίσσονται ραγδαία, αλλά έχουν και μειονεκτήματα, όπως:
· Μόλυνση προϊόντων (ειδικά σε εφαρμογές που σχετίζονται με τρόφιμα)—ενώ ωφέλιμη σε ένα μόνο βαθμό
στάδιο παραγωγής, μπορεί να γίνουν επιβλαβή σε ένα άλλο.
·Αναστολή των επιθυμητών αντιδράσεων (π.χ., επιβράδυνση της αφαίρεσης της μεμβράνης κατά την όξινη αποξείδωση).
3. Αναστολείς διάβρωσης φάσης ατμών
Πρόκειται για εξαιρετικά πτητικές ουσίες που περιέχουν λειτουργικές ομάδες αναστολής της διάβρωσης, οι οποίες χρησιμοποιούνται κυρίως για την προστασία μεταλλικών μερών κατά την αποθήκευση και τη μεταφορά (συχνά σε στερεά μορφή). Οι ατμοί τους απελευθερώνουν ενεργές ανασταλτικές ομάδες στην ατμοσφαιρική υγρασία, οι οποίες στη συνέχεια προσροφώνται στην μεταλλική επιφάνεια για να επιβραδύνουν τη διάβρωση.
Επιπλέον, είναι αναστολείς προσρόφησης, που σημαίνει ότι η προστατευμένη μεταλλική επιφάνεια δεν απαιτεί προηγούμενη αφαίρεση σκουριάς.
Ώρα δημοσίευσης: 09 Οκτωβρίου 2025