In genere, modi corrosionis prohibendae in duas categorias principales dividi possunt:
1. Recta selectio materiarum corrosioni resistentium et aliarum mensurarum praecavendi.
2. Operationes processus et structuras instrumentorum rationabiles eligendo.
Stricta observatio regularum processus in productione chemica phaenomena corrosionis superflua eliminare potest. Attamen, etiam si materiae corrosioni resistentes altae qualitatis adhibeantur, rationes operationis impropriae tamen ad corrosionem gravem ducere possunt.
1. Inhibitores Corrosionis Inorganici
Typice, additio parvae quantitatis inhibitorum corrosionis in ambitum corrosivum corrosionem metallorum significanter tardare potest. Hi inhibitores plerumque in tres typos digeruntur: inhibitores inorganicos, organicos, et vaporis phasis, quorum quisque mechanismis distinctis utitur.
• Inhibitores Anodici (processum anodicum retardant):
Haec includunt oxidantes (chromata, nitrita, iones ferri, etc.) qui passivationem anodicam promovent, vel agentes pelliculantes anodicos (alcali, phosphata, silicata, benzoata, etc.) qui pelliculas protectivas in superficie anodi formant. Hi praecipue in regione anodica reagunt, polarizationem anodicam augentes. Generaliter, inhibitores anodici pelliculam protectivam in superficie anodi formant, quae valde efficax est sed aliquod periculum affert — dosis insufficiens opertionem pelliculae incompletam efficere potest, relinquens parvas areas metalli nudi expositas cum alta densitate currentis anodicae, corrosionem foveolarem probabiliorem faciens.
• Inhibitores Cathodici (in reactionem cathodicam agunt):
Exempla includunt iones calcii, zinci, magnesii, cupri, et manganesii, qui cum ionibus hydroxidi in cathodo productis reagunt ut hydroxida insolubilia forment. Haec crassas membranas in superficie cathodi formant, diffusionem oxygenii impedientes et polarizationem concentrationis augentes.
• Inhibitores Mixti (reactiones et anodicas et cathodicas supprimunt):
Hae dosis optimae experimentaliter determinationem requirunt.
2. Inhibitores Corrosionis Organici
Inhibitores organici per adsorptionem operantur, pelliculam invisibilem, crassam moleculariter, in superficie metalli formantes, quae simul et reactiones anodicas et cathodicas reprimit (quamquam cum varia efficacia). Inter inhibitores organicos communes sunt composita nitrogenium, sulfur, oxygenium et phosphorum continentia. Mechanismi eorum adsorptionis a structura moleculari pendent et sic classificari possunt:
Adsorptio electrostatica
· Adsorptio chemica
· adsorptio nexus π (electronum delocalizatorum)
Inhibitores organici late adhibentur et celeriter evolvuntur, sed etiam incommoda habent, ut:
· Contaminatio producti (praesertim in applicationibus ad cibum pertinentibus)—quamquam utilis in uno pro
stadio productionis, in alio noxii fiere possunt.
·Inhibitio reactionum desideratarum (e.g., retardatio remotionis pelliculae durante decapatione acida).
3. Inhibitores Corrosionis Vaporis Phase
Hae sunt substantiae valde volatiles, greges functionales corrosionem inhibentes continentes, imprimis ad partes metallicas protegendas durante conservatione et transportatione (saepe in forma solida) adhibentur. Vapores earum greges inhibitores activos in humiditate atmosphaerica emittunt, qui deinde in superficiem metallicam adsorbentur ad corrosionem tardandam.
Praeterea, sunt inhibitores adsorptionis, id est, superficies metallica protecta non requirit antea rubiginis remotionem.
Tempus publicationis: Oct-09-2025