Ogólnie rzecz biorąc, metody zapobiegania korozji można podzielić na dwie główne kategorie:
1. Prawidłowy dobór materiałów odpornych na korozję i inne środki zapobiegawcze.
2. Wybór odpowiednich operacji procesowych i struktur urządzeń.
Ścisłe przestrzeganie przepisów procesowych w produkcji chemicznej może wyeliminować niepotrzebne zjawiska korozji. Jednak nawet przy stosowaniu wysokiej jakości materiałów odpornych na korozję, niewłaściwe procedury operacyjne mogą prowadzić do poważnej korozji.
1. Nieorganiczne inhibitory korozji
Zazwyczaj dodanie niewielkiej ilości inhibitorów korozji do środowiska korozyjnego może znacznie spowolnić korozję metalu. Inhibitory te dzieli się na trzy typy: nieorganiczne, organiczne i inhibitory fazy gazowej, z których każdy charakteryzuje się odrębnym mechanizmem działania.
• Inhibitory anodowe (spowalniają proces anodowy):
Należą do nich utleniacze (chromiany, azotyny, jony żelaza itp.), które wspomagają pasywację anodową, lub anodowe środki powłokowe (zasady, fosforany, krzemiany, benzoesany itp.), które tworzą warstwę ochronną na powierzchni anody. Reagują one głównie w obszarze anodowym, wzmacniając polaryzację anodową. Inhibitory anodowe zazwyczaj tworzą warstwę ochronną na powierzchni anody, co jest bardzo skuteczne, ale niesie ze sobą pewne ryzyko – niewystarczające dawkowanie może skutkować niepełnym pokryciem warstwą, pozostawiając niewielkie odsłonięte obszary gołego metalu o wysokiej gęstości prądu anodowego, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia korozji wżerowej.
• Inhibitory katodowe (działają na reakcję katodową):
Przykładami są jony wapnia, cynku, magnezu, miedzi i manganu, które reagują z jonami wodorotlenkowymi wytwarzanymi na katodzie, tworząc nierozpuszczalne wodorotlenki. Tworzą one grube warstwy na powierzchni katody, blokując dyfuzję tlenu i zwiększając polaryzację stężeń.
• Inhibitory mieszane (tłumią reakcje anodowe i katodowe):
Wymagają one eksperymentalnego określenia optymalnej dawki.
2.Organiczne inhibitory korozji
Inhibitory organiczne działają poprzez adsorpcję, tworząc na powierzchni metalu niewidzialną, molekularnie grubą warstwę, która jednocześnie hamuje reakcje anodowe i katodowe (choć z różną skutecznością). Do typowych inhibitorów organicznych należą związki zawierające azot, siarkę, tlen i fosfor. Mechanizmy adsorpcji zależą od struktury molekularnej i można je podzielić na:
·Adsorpcja elektrostatyczna
· Adsorpcja chemiczna
· adsorpcja wiązania π (zdelokalizowanych elektronów)
Inhibitory organiczne są szeroko stosowane i szybko się rozwijają, mają jednak również wady, takie jak:
· Zanieczyszczenie produktu (szczególnie w zastosowaniach związanych z żywnością) – choć korzystne w jednym przypadku
W pewnym stadium rozwoju mogą stać się szkodliwe w innym.
·Hamowanie pożądanych reakcji (np. spowolnienie usuwania powłoki podczas trawienia kwasem).
3. Inhibitory korozji w fazie gazowej
Są to wysoce lotne substancje zawierające grupy funkcyjne hamujące korozję, stosowane głównie do ochrony części metalowych podczas przechowywania i transportu (często w postaci stałej). Ich opary uwalniają aktywne grupy hamujące w wilgoci atmosferycznej, które następnie adsorbują się na powierzchni metalu, spowalniając korozję.
Ponadto są inhibitorami adsorpcji, co oznacza, że zabezpieczona powierzchnia metalu nie wymaga wcześniejszego usuwania rdzy.
Czas publikacji: 09.10.2025