Over het algemeen kunnen corrosiepreventiemethoden worden onderverdeeld in twee hoofdcategorieën:
1.Correcte selectie van corrosiebestendige materialen en andere preventieve maatregelen.
2.Het kiezen van redelijke procesoperaties en apparatuurstructuren.
Strikt naleven van de procesvoorschriften in de chemische productie kan onnodige corrosieverschijnselen voorkomen. Echter, zelfs bij gebruik van hoogwaardige corrosiebestendige materialen kunnen onjuiste operationele procedures nog steeds leiden tot ernstige corrosie.
1. Anorganische corrosie-inhibitoren
Doorgaans kan het toevoegen van een kleine hoeveelheid corrosieremmers aan een corrosieve omgeving metaalcorrosie aanzienlijk vertragen. Deze remmers worden over het algemeen ingedeeld in drie typen: anorganische, organische en dampfaseremmers, elk met verschillende werkingsmechanismen.
• Anodische remmers (vertragen het anodische proces):
Hieronder vallen oxidatiemiddelen (chromaten, nitrieten, ijzerionen, enz.) die anodische passivering bevorderen, of anodische filmvormende middelen (alkaliën, fosfaten, silicaten, benzoaten, enz.) die een beschermende film vormen op het anodeoppervlak. Ze reageren voornamelijk in het anodische gebied en versterken de anodische polarisatie. Over het algemeen vormen anodische inhibitoren een beschermende film op het anodeoppervlak, wat zeer effectief is, maar wel enig risico met zich meebrengt: een onvoldoende dosering kan leiden tot een onvolledige filmbedekking, waardoor kleine blootliggende kale metaaloppervlakken met een hoge anodische stroomdichtheid achterblijven, wat de kans op putcorrosie vergroot.
• Kathodische remmers (werken op de kathodische reactie):
Voorbeelden hiervan zijn calcium-, zink-, magnesium-, koper- en mangaanionen, die reageren met hydroxide-ionen die aan de kathode worden geproduceerd om onoplosbare hydroxiden te vormen. Deze vormen dikke films op het kathodeoppervlak, waardoor zuurstofdiffusie wordt geblokkeerd en de concentratiepolarisatie toeneemt.
• Gemengde remmers (onderdrukken zowel anodische als kathodische reacties):
Hiervoor is het nodig om experimenteel de optimale dosering te bepalen.
2. Organische corrosie-inhibitoren
Organische remmers werken via adsorptie en vormen een onzichtbare, moleculair dikke film op het metaaloppervlak die tegelijkertijd zowel anodische als kathodische reacties onderdrukt (hoewel met wisselende effectiviteit). Veelvoorkomende organische remmers zijn onder andere stikstof-, zwavel-, zuurstof- en fosforhoudende verbindingen. Hun adsorptiemechanismen zijn afhankelijk van de moleculaire structuur en kunnen worden gecategoriseerd als:
·Elektrostatische adsorptie
· Chemische adsorptie
· π-binding (gedelokaliseerde elektronen) adsorptie
Organische remmers worden veel gebruikt en zijn snel in ontwikkeling, maar ze hebben ook nadelen, zoals:
· Productverontreiniging (vooral bij toepassingen in de voedingssector) – hoewel in één opzicht nuttig
In de productiefase kunnen ze in een andere fase schadelijk zijn.
·Remming van gewenste reacties (bijvoorbeeld het vertragen van de filmverwijdering tijdens zuurbeitsen).
3. Corrosie-inhibitoren in de dampfase
Dit zijn zeer vluchtige stoffen met corrosiewerende functionele groepen, die voornamelijk worden gebruikt om metalen onderdelen te beschermen tijdens opslag en transport (vaak in vaste vorm). Hun dampen geven actieve, remmende groepen af aan het vocht in de atmosfeer, die vervolgens adsorberen aan het metaaloppervlak om corrosie te vertragen.
Bovendien zijn het adsorptieve remmers, wat betekent dat het beschermde metaaloppervlak niet eerst hoeft te worden ontroest.
Plaatsingstijd: 09-10-2025